Ubud en Nusa Lembongan

Zaterdag 5 augustus:

Ons huisje in Ubud ( Taman Harum Cottages ) maken we tijdens een goede start met een ontbijtje (met ons dagelijks ei) de plannen voor de zaterdag, dit keer met z’n vieren.

Mart en Marcel willen graag op de Baliswing want ze hebben de foto’s gezien van nicht Charlotte. Daar kun op op 5, 10 en 15 m schommelen boven een vallei met palmbomen. Ook willen we graag de terrasrijstvelden zien die uniek zijn voor Bali in Tegalalan.

Via ons guesthouse regelen we een taxi voor die middag met chauffeur Enkoman. Lieve Balinese man die heel veel uitleg geeft tijdens het rijden.  Het is zeker geen zwemweer vandaag. Wolken hangen in de lucht en de regen komt er regelmatig uit. We horen dat dit zeer ongebruikelijk is voor het dry-season, maar het blijkt al een week te regenen.

Op naar de Baliswing. De omgeving Ubud is heel druk qua verkeer en dan vooral scooterverkeer. Wij hebben de indruk niet alleen van de toeristen, maar ook van heel veel schoolgaande kinderen. Je mag in Indonesië vanaf je 17e of 18 e scooter rijden, maar we zien regelmatig kinderen van 12 jaar en jonger met z’n 3-en op een scooter in hun schooluniform naar school rijden. We weten het nu zeker: Indonesië heeft meer scooters dan inwoners. En dan niet het zuinige type waar de uitstoot van uitlaatgassen wordt beperkt. Hoe zo willen we in Nederland de uitstoot beperken…?

Aangekomen bij Baliswing willen Marcel en Mart graag op de schommels, Nikki twijfelt, maar houdt het voor gezien, zeker als ze ziet dat je gezekerd wordt in een tuigje waarmee je normaal gesproken van een berg abseilt!

Wat een geweldige ervaring, de mensen schreeuwen het uit van angst en plezier tegelijkertijd.

Na een klein uurtje hebben Marcel en Mart op alle schommels gezeten en rijden we door naar de terrasrijstvelden. De weg ernaar toe staat vol met stalletjes met spullen die heel hoopvol staan uitgestald, maar door geen enkele toerist worden gekocht. Kerstbomen van hout, glaswerk; zo ontzettend veel prullaria heb je nog nooit bij  elkaar gezien. Kooman vertelt onderweg honderd uit, bijvoorbeeld over hoe blij hij is dat zijn dochter naar de school van de staat mag vanwege haar hoge punten en dat dat hem en zijn vrouw heel veel geld bespaart. Over de auto die van zijn broer is maar waar hij in rijdt, want een auto is te duur, maar ze delen de winst. 

De rijstvelden bij Tegalalan bijven indrukwekkend mooi, Marcel en ik hebben ze in 2001  eerder gezien en Marcel maakt eenzelfde foto als toen, met rijstmanden en gevlochten hoedje.

Onze taxichauffeur vertelt ons als we gaan wandelen naar beneden en dan weer omhoog we waarschijnlijk per rijstveld gevraagd worden om een bijdrage, iedere eigenaar van een rijstveldje wil wel wat verdienen. Voor 10.000 roepia ( 0,65 eurocent is iedereeen tevreden). Op de terugweg  geeft de taxichauffeur aan dat we geluk hebben vandaag, de tickets waren op e dus hoefden we geen entree te betalen boven aan de berg, normaal zo’n 30.000 roepia per persoon. Hij vertelt het met veel genoegen, ook heeft hij  lol om de truck die hij uithaalt om gratis te kunnen parkeren. Hij instrueert ons vooral niet naar de auto te  lopen en op de plaats die hij aangeeft te wachten, want als iemand er toeristen ziet, dan gaat de teller lopen…..

Op de terugweg besluiten Mart en Nikki dat we vooral wat geld moeten geven voor de kinderen van Kooman en ook wordt er wat snoepgoed gekocht voor zijn dochters.Hij is helemaal verguld. En we worden wel 10 keer bedankt.

Bij het huisje zwemmen we wat en maken we ons klaar voor het eten bij een restaurant dat we hebben gezoch na een tip in Nederland van een oud-collega. Bingo! Wat geweldig: Bale Udang Ubud blijkt een restaurant midden in de rijstvelden met kleine bamboe huisjes waarin je laag zittend en zonder schoenen aan tafel aanschuift. Er worden alleen Indische en vooral vis-gerechten ( Udang = garnaal) geserveerd. Het leuke is dat de huisjes ( volgens de bediening Gazebo’s ) boven een vijver vol Koy-karpers zijn gebouwd. Het leukste restaurant ooit vinden Mart en Nikki, want de koy’s mogen ook gevoerd worden. Rijst, sla, ze verorberen het allemaal.

Zondag 6 augustus

Onze plannen om na het ontbijt kennissen uit Eindhoven te ontmoeten die een stichting hebben opgericht om weeskinderen op Bali te helpen mislukken. Ubud is zo druk en de wifi zo slecht dat ’t niet lukt elkaar te ontmoeten. Heel jammer, maar Oscar had ons al laten weten dat het niet lukte om de kinderen te bezoeken. Toch zou het leuk geweest zijn om even wat te drinken en elkaar te ontmoeten, zeker omdat de dochter van Ingrid en Oscar ( Reza)  bij Nikki in het hockeyteam heeft gezeten. Na de kleine teleurstelling voor Nikki slenteren we door Ubud. Wij vinden dat het van oudsher creatieve centrum van Bali wat van haar charme verloren heeft. Heel veel winkels, heel veel rommel en vooral heel veel mensen. Wi vinden het vooral vermoeidend en de kinderen komen niet eens aan het kopen van souvenirs toe. Bart en Biko blijken wel goed geslaagd te zijn Lol hebben we bij een winkel waar ze knabbelvisjes hebben die de velletjes van je benen af knabbelen. Even niet aan denken Anne-Christel; aan dat artikel dat in de krant stond hoe vies zo’n bak eigenlijk is.  Het loopt goed af, de dagen erna hebben de kinderen geen ontstekingen en wel heel veel lol, dus: so far so good.

Als we de pick-service van ons guesthouse hebben gebeld gaan de kinderen zwemmen en Marcel toert nog wat rond op zoek naar een authentieke Balinese armband. Hij komt met 2 stuks terug en is blij, dus missie geslaagd!

’s-Avonds eten we weer bij Bale Udang, weer heel lekker en een superleuke ervaring.

Bij het guesthouse pakken we de koffers vast wat in, want maandag gaan we naar Nusa Lembongan, eiland onder Bali waar we veel van verwachten qua rust, natuur en snorkelplezier.

Maandag 7 augustus:

11.30 pick up die we via het huisje op het eiland hebben geregeld blijkt niet geregeld zeg maar. Ondanks verwoede pogingen en bevestigingen van het hotel is er geen taxi bij ons guesthouse en Bart en Biko vertrekken later omdat daar iemand om mrs. Anne-Christel staat te wachten.

Uiteindelijk wordt het geregeld dat er een tweede taxi komt. Wij blij. Pas tijdens de taxirit horen we dat de chauffeur een andere rit had staan en die heeft geskipt om ons te kunnen brengen. Het tijdsverlies wil hij goed maken door als een kamikaze-piloot over de toch al niet al te beste en overvolle wegen te scheuren.   Op een gegeven moment maken we de opmerking dat we graag alive aan willen komen en bang zijn. Dat helpt, voor 10 minuten. Echt gevaarlijk wordt het niet, echt comfortabel zitten we ook niet. Tijd om langs een bank te rijden blijkt er achteraf niet te zijn. Yes, of course wordt dus nee. Helaas, dat wordt dan betalen met de creditcard…

De boottocht verloopt prima, veilige boten met voldoende zitplaatsen. De kinderen zijn wel wat misselijk. Het gaat allemaal wel wat primitief : gewoon met een koffer op de net het water in lopen en dan wordt deze niet al te zachtzinnig op het dek gekwakt en met een zeil afgedekt. Gelukkig hebben we stevige koffers J

Na een half uur varen komen we aan op Nusa Lembongan, de eerste aanzichten zijn geweldig, aquamarijn helder water en een beetje backpack relaxte sfeer. Van de boot af naar het strand gaat in omgekeerde volgorde, mogelijk  nog iets lomper.

We kunnen vanaf de kade naar ons huisje lopen. Daar wacht een grote verrassing. Wat een plek! Kleine grijs/witte huisjes met veranda, buitendouche en oranje daken aan een heerlijk zwembad. Rennen…. Zwemmen!

Als we gesetteld zijn lopen we naar dreambeach, een prachtige baai ! Ook maken we kennis met de infinitypool een zwembad dat bij het restaurant hoort en op de rotsen ligt eigenlijk omdat de zee zo ruw is dat je daar niet kunt zwemmen.  Bij dit eerste restaurant worden we voor het eerst teleurgesteld in het eten deze vakantie. Soto-ayam van onze late lucnh smaakt naar warm water met een beetje gele kleurstof. Ook de pizza’s van de kinderen laten te wensen over. Helaas  maken we hier kennis met de niet service gerichte houding die we in de volgende dagen als typerend voor dit eiland zullen ervaren. Jammer hoor toerisme. We ervaren keer op keer dat je eigenlijk maar een nummer bent. Als je vraagt bij het hotel waar je je was kunt doen dan krijg je nog net antwoord, maar hulpvaardig is men zeker niet. Wat een verschil met de hulpvaardige mensen op Bali en Java!

Toch doen het mindere eten en de houding van de mensen niet af aan de plek waar we zitten. De natuur is prachtig merken we ook op dinsdag.

Dinsdag 8 augustus

Dinsdag huren we na wat wikken en wegen een scooter om iets van het eiland en het naastgelegen eiland Nusa Cenigan te zien. Wat een avontuur het scooterrijden. Helaas zijn er geen helmen beschikbaar en geheel tegen onze principes in besluiten we rustig aan te gaan touren. Het links rijden blijkt geen probleem. Leuk, de jongens genieten, en mogen zelf ook even proberen. Mart weet nu ook dat je bij het starten de voorrem moet inknijpen omdat anders je scooter wegschiet… We hebben veel lol en zien veel van de eilanden en baaien om de eilanden heen. Nusa Lembongan en Ceningan zijn verbonden door de Yellow Bridge, die helemaal gloed nieuw is nadat deze een jaar of wat geleden is ingestort. Het is nu een stevig brug gelukkig. We landen bij de Sandy Bay Beach club een mooie luxe strandtent met heerlijk relaxte sfeer en weer een zwembad, hier kun je wat beter in het water, maar het wordt vloed als wij er zijn en dus is de zee heel wild. We houden het bij het zwembad. Lunch bestaat uit broodjes en heerlijke frites. Ah, wat lekker na al die rijst… De baai is omgeven met rotsen en met een uitstekende rotspunt die Devils tears heet vanwege het hoge opklotsende water tegen de rotsen dat verneveld. WOW!

Nikki en ik zijn na de lunch moet van het scooterrijden en gaan lekker naar het huisje om te zwemmen en de mannen toeren nog verder op de scooter.

In de avond is het avond eten wat beperkt, Nikki en ik hebben last van buikloop en Mart heeft ’s middags zoveel geluncht dat hij niet veel eet. De bediening is echt heel erg en ongeinteresseerd. Jammer. We gaan vroeg naar bed want de volgende ochtend worden we om 08.00 uur verwacht bij de snorkelboot.

Woensdag 9 augustus

Op tijd op… half 8 ontbijt, dat valt nog niet bij iedereen goed, dus droge toast en een kopje thee.

Op de boot maken we kennis met de schipper die ons na een half uurtje varen bij Manta Point afzet. Hij spreekt geen Engels en snauwt wat naar ons en de kinderen dat er Manta Rays zijn gesignaleerd en we moeten opschieten. De spullen die hij bij zich heeft blijken van matige kwaliteit, maar uiteindelijk redden we het op tijd het water in te gaan en de Manta Rays te zien en de filmen met een de go-pro een onderwatecamera.  Mart en Biko zwemmen op 50 cm afstand van een rog van 2 meter doorsneden. Wow moment weer!. Nikki vindt het te spannend om erin te gaan, de roggen zijn zo groot.

Na een half uurtje gaan we naar Cristal Bay een baai met helder water en zoveel vissen om je heen. Mooie ervaring en ook Nikki durft een kijkje te nemen.  Er zwemmen soms wel 80 vissen rond je benen, van verschillende kleuren en ook zien we koraal dat intakt is.

Als we uitgekeken zijn willen we graag met de schipper naar een ander punt, we hebben namelijk voor 3 uur een privébootje gehuurd.  Onder veel protest dat er maar 2 punten in de trip zijn inbegrepen en we straks misschien wel naar 5 pnten willen gaan, brengt hij ons bij een ander punt, maar daar vinden de kinderen de stroming te hard en golven te hoog, dus alleen Bart en Marcel gaan daar in het water. Terug op het strand bedanken we de schipper, maar hij draait zijn hoofd om en vaart weg.

Bij het hotel vertellen we van onze ervaringen en dat het fijn zou zijn geweest als de schipper wat flexibeler was geweest, zeker met kinderen die nog niet heel goed durven snorkelen in open water. Veel excuses volgen en we krijgen een korting aangeboden, maar daar is het ons niet om te doen. De kinderen blijven onder de indruk van de mopperende schipper die helemaal geen zin had in toeristen, dat verdwijnt niet door een korting. Als we de foto’s en filmpjes bekijken en blijkt dat we de vissen en roggen goed hebben weten vast te leggen is iedereen het leed vergeten. We overwegen op donderdag, dat laatste hele dag op Nusa Lembongan nog een kort snorkeltripje te maken, maar willen dan eerst even goed uitzoeken waar…

Het is nu middag en we relaxen,zwemmen, wassen en  slapen wat bij en Bart laat zich masseren in een goede Spa. Wat fijn. We realiseren ons dat we over een week weer achter een bureau zitten en dus…. Genieten we met een grote G!

Dág allemaal, tot snel, Anne-Christel