Dag Bali, Hallo Java!

Zaterdag  en zondag “ Dag Lovina en hallo Java"

Zaterdag nemen we al een aanloopje naar het vertrek op zondag. Laatste wasjes draaien en koffers in- en herpakken. De Java-gangers proberen zo efficiënt mogelijk in te pakken en laten een deel van de bagage achter in  en hotel in Kuta want voor 4 dagen Java hoeven we niet al onze spullen en koffers mee te sjouwen.

De dames van het huis maken op ons verzoek nog een laatste lunch  klaar, lekkere pisang goreng en pannenkoeken. Gelukkig is Derek wat aan het opknappen en dus besluiten we ‘-s avonds met z'n allen uit eten te gaan bij de Spice Beach Club voor de mooie zonsondergang.

Na de lunch wat foto’s gemaakt met tuinmannen en hulpen in de huishouding en ze een bedankje gegeven: een zelfgemaakte envelop met inhoud en al onze namen er op. Er volgen leuke gesprekken over hoe ze het leven ervaren, wie met wie mag trouwen ( er blijkt een soort kasten –systeem  gehanteerd te worden waarin wordt uitgelegd dat het niet gebruikelijk is dat de familie van de ene tempel niet met de familie van een andere mag trouwen.) Het kan wel, maar is ingewikkeld verteld Ketut die dit zelf heeft ervaren.  Het heeft allemaal te maken met het feit dat een eigenlijk geacht wordt bij haar schoonfamilie in te gaan wonen met haar man. Ook hebben we t over ouderenzorg. Er zijn wel bejaardenhuizen maar dan moet eigenlijk de hele familie inclusief het dorp waarin ze wonen aantonen waarom ze niet voor de ouderen kunnen zorgen. Dat geldt niet alleen voor eigen kinderen maar ook voor neven, nichten etc. De verschillen met Nederland zijn groot.

’s-Middags komen ook nog wat lokale kinderen uit de buurt spelen en zwemmen. Ik geloof niet dat ze een zwemdiploma hebben, maar lol hebben ze wel.

Bij de Spice beachclub worden we getrakteerd op een heuse Bollywoodavond inclusief bling-bling danseressen en muziek. Ha ha: Nikki merkt op dat de dames hier eerst helemaal ingepakt rondlopen en nu met blote buiken danse,. beetje vreemd allemaal! Ik leg uit dat er geld te verdienen valt en dat niet iedereen in een burka of Nikab rondloopt. 

Het eten is heerlijk. De Nederlandse eigenaar komt een praatje maken en vindt het leuk om te vertellen over de opbouw van zijn succesvolle strandrestaurant annex duikschool. Na 3 jaar draait alles hoe hij wil. En, eerlijk is eerlijk de service is bijzonder goed.  Er worden ook wat activiteiten georganiseerd die avond: de kinderen halen een gratis henna tatoeage. Wow, spannend. Bij Mart twijfelen we en hopen we dat er geen ontsteking volgt. Het ziet er allemaal wel schoon uit, dus op hoop van zegen…. Charlott, Biko en Mart  laten een heuse tatoo zetten. Later blijkt dat het goed uitpakt.

Na t eten hebben we nog afgesproken met de buurtkinderen ( en hun ouders) voor een echte poolparty met muziek, cola, snoep en chips. Het meest genieten ze van het spelen van verstoppertje en het zwemmen met de duikbrillen van onze kinderen. We dubben of we ze ook wat geld zullen geven, want eigenlijk weten we wel dat het waarschijnlijk ingeleverd moet worden bij de ouders. Maar uiteindelijk besluiten we toch om ze allemaal 6,50 ( 100.000 roepia te geven).

Ook Alex Rolex slijt zijn laatste horloges....

We worden op zondagmorgen vroeg ( 07.00) wel door ze uitgezwaaid.!

Zondag 30 juli

06.00 gaat de wekker voor vertrek naar de luchthaven en voor Derek, Melvin en Charlotte naar Jimbaran ( Bali) .

Sari en Ketut maken een snel ontbijt. Jammer, afscheid na een heerlijke week met elkaar, de kinderen willen nog wel 3 weken blijven.  We worden ook door de staf uitgezwaaid en Mel, Derek en Charlotte gaan met een eigen auto naar hun hotel.  Dat we nog ontbeten en dat is maar goed, want op een lege maag hadden we de rit niet doorgekomen, Oef… we zijn allemaal heel erg misselijk van de haarspeldbochten en de autorit. Blij dat we bij ons hotel aankomen. Bagage in het depot achtergelaten besluiten we direct naar de luchthaven te gaan. Die is flink verbouwd de afgelopen jaren en lijkt nu op een echte internationale luchthaven met dito winkeltjes, dus 2 uur wachten is niet vervelend. Aangezien de luchthaven aan de baai ligt waar Mel, Derek en Charlotte verblijven kunnen we naar elkaar zwaaien, via de app wisselen we uit waar we zitten.

Vlucht GA 347 is op tijd en na het opstijgen en een drankje met wat pinda’s moeten we eigenlijk alles alweer klaar maken voor de landing. We vertrekken om 13.50 en komen om 13:05 aan, de vlucht duurt al met al een klein uur… rara… dat kan door een uur tijdsverschil tussen Bali en Java.

We zijn blij dat we in Surabaya de taxi voor op de luchthaven al geregeld hadden en worden keurig in een half uur rijden naar het hotel gebracht. Meteen valt de enorme hoeveelheid Moskeeën op die we onderweg tegenkomen. Op Java wonen overwegend moslims, dat geeft direct een andere sfeer dan het hindoeïstische en boeddhistische Bali.

Daar aangekomen ervaren we een en al nostalgie. Het Majapahit hotel  dat vroeger het Oranje hotel heette ademt een en al historie. De vele foto’s en schilderijen herinneren eraan dat de Indonesiërs na de oorlog in dit hotel de aanzet hebben gegeven voor de onafhankelijkheidsstrijd. In dit hotel kwam de lokale  bevolking na WO 2 in opstand toen de Nederlandse machthebbers na het vertrek van de Jappanners weer door wilden gaan zoals voor de oorlog en de macht weer wilden opeisen; de Nederlandse vlag werd weer gehesen. Dit werd door de Indonesiers niet geaccepteerd en de rood-wit blauwe vlag werd in het Oranjehotel verbrand en verruild voor de rood-witte vlag. Overal in het hotel word je hieraan herinnerd.

Als we onze prachtige kamer hebben verkend gaan we snel op zoek naar het zwembad, even opfrissen en bewegen na het reizen.

We besluiten daarna te voet de stad in te gaan. Even onze treinkaartjes regelen voor onze reis naar Yogyakarta van dinsdag blijkt lastiger en tijdrovender dan een vliegticket boeken, maar goed, het lukt en daarna op naar de shoppingmall voor wat eten. De wandeling is een ware survivaltocht want niets is in deze stad ingericht op wandelaars. Wat een drukte met scooters en taxi’s Er is geen stoep en we banen ons een weg over losse stoeptegels, goten, open riool enz. We komen  na 20 min wandelen uiteindelijk aan in een winkelcentrum waar een heuse schaatsbaan op de begane grond is met ijsshows die de Indonesiërs prachtig vinden, maar wij even overslaan. Na wat eten en rondneuzen besluiten we met de taxi terug te gaan naar het hotel. Voor een euro staan we voor de deur, iets relaxter dan wandelen. Bart gaat terug naar het hotel de rest toch nog even naar een shoppingmall in de buurt. Die blijkt tegen te vallen, het is een imposante hal met zoveel prikkels en bling bling dat we snel uitgekeken zijn. Moe en logisch, want het vroeg opstaan en uur tijdsverschil spelen parten.

Lekker slapen… we verheugen ons op het ontbijt .  Als we de reviews mogen geloven het beste ontbijt ooit…

Maandag 31 juli : op zoek naar de roots; van de familie Musch;  Home sweet Home

Maandag staat in het teken van het bezichtigen van Surabaya en dan in het bijzonder de huizen waar (o) pa en (o) ma Ron en Hedy met hun familie hebben gewoond en naar school zijn gegaan. We hebben 3 adressen waar we in overleg met de chauffeur naar toe rijden. Maar gaan pas op pad na een goed ontbijt. Nee een fantastisch ontbijt. Heerlijke broodjes, lekkernijen (pannenkoek, wafel) fruit en ook nasi, bami en andere Indonesische gerechten. Op Marcel na houden laten we het Indonesische ontbijt links liggen en genieten van de heerlijke lekkernijen; we hoeven niet meer te lunchen….

De taxi waar we mee op pad gaan hebben we via het hotel geboekt en naar ons verzoek tot een Engelstalige chauffeur is geluisterd. We boffen met Teddi, want hij blijkt een hele actieve gids die ons mee helpt zoeken naar de huizen, de kerk en de school die we via hedy hebben doorgekregen. Een van de huizen ( Jalan Supratman) blijkt niet meer te bestaan. Nummer 36 is opgegaan in een mega nieuw huis dat 38, 36 en 34 heeft opgeslokt. De heilige hart kerk vinden we nog wel. Daarna naar de Jalan Musi. Dat huis waaraan Hedy goede herinneringen heeft blijkt nog te bestaan maar is verpauperd. De bewoners zijn helaas niet thuis, want we hebben voor de huidige bewoners (dochter van de knecht van de vader van Hedy) nog wat foto’s van toen zij klein was. Helaas. We facetimen ondanks het vroege tijdstip met Hedy en Ron tijdens ons bezoek zodat ze live mee kunnen kijken. De techniek staat voor niets, met de lokale Simkaart die we hebben gekocht leggen we makkelijk contact via FaceTime met opa en oma.  Dat levert emotionele momenten op. De herinneringen stroken helaas niet meer met de realiteit die zij en wij zien.  Marcel en mijzelf valt op dat ten opzichte van ons eerdere bezoek de buurt waarin de huizen staan heel erg gemoderniseerd wordt. Er worden nieuwe hotels restaurants etc. gebouwd. Natuurlijk maken we de nodige foto's en filmpjes, om later in Holland te laten zien.

Hierna gaan we naar een bezienswaardigheid die in alle boekjes over Surabaya terug te vinden is; the house of Sampoera. Een sigarettenfabriek waar we kunnen zien de typische Indonesische sigaretten met kretek (kruidnagel) wordt gemaakt.  Ook wordt door de gids  het hele verhaal van de Chinese eigenaar met al zijn pracht en praal en eigenaardigheden verteld. (water stroomt van boven naar beneden, daarom lopen in zijn fabriek de vloeren schuin af van de fabriek naar de straat zodat de verdiensten ook rijkelijk vloeien). Ook gelooft de Chinese eigenaar in het geluksgetal 9 (staat ook op alle sigarettenpakjes 2,3,4: samen 9). Schrijnend: we zien op de tweede etage 1500 vrouwen aan het werk die per uur met de hand per persoon 320 sigaretten rollen. Verschillende kleuren petjes betekent verschillende rollen; je hebt de sigarettenrollers, tabaksknippers en verzamelaars. De dames werken van 06.00 tot 13.00 achter elkaar door in 1 shift. Wij vinden het moderne slavernij, maar zij zijn blij met een baan.  Beter maar kretekjes mt filter kopen, die worden machinaal gemaakt. Of is het toch wel ok, want de dames hebben in elk geval een baan; wij hebben geen antwoord. Na dit bezoek rijden we na een kort bezoek aan het park waarin voor alle Hero’s van Indonesië een standbeeld is opgesteld terug naar het hotel. De kinderen willen graag zwemmen en bijkomen van al het gereis  en de drukte van de stad.

De stad heeft inmiddels 10 tot 15 miljoen ! inwoners volgens Teddy. Een, wij schatten in zeker 2 keer zoveel scooters.

Marcel en Bart willen de stad nog verder verkennen en dus splitsen we op.

Ik heb met de kinderen een heerlijk rustige middag met wat zwemmen, kaartspelletjes een workout in de fitnesszaal  en… gewoon even niets. De drukte van de stad is ons gewoon even teveel; zoveel drukte zoveel prikkels! Terwijl Marcel en Bart nog de oude haven en een van de huizen van Ron en Hedy aan de Jalan Gatotan bezoek.

Bart ontmoet een kennis met zijn gezin uit Eindhoven die toevallig ook in hetzelfde hotel blijkt te verblijven, tijdens het heerlijk avondeten in het hotel zien we hen nog even kort. We delen herinneringen en verhalen en de vader van de kennis blijkt nog de boekhandel in het naast het oranjehotel gewerkt te hebben. Dat is het leuke van reizen.

NB: in het hotel betalen we voor een groot bord nasigoreng met sate, ei een kippenpoot etc ongeveer 5,- en voor een zelfde bord met gado-gado 4,- ongeloofelijk, wat een heerlijk eten voor zo weinig geld in een luxe hotel.

We besluiten de dag met een bezoekje aan de fitnesszaal. Bart geeft de aanwijzingen en doet niet mee vanwege de pijn in zijn rug, de anderen doen wat oefeningen, meer lol dan echte training!

Koffer pakken en op tijd naar bed.

Dinsdag 1 augustus Vertrek Surabaya , op naar Yogyakarta

 Selamat Jalan (goede reis) want om 06.45 gaat de wekker voor een goed ontbijt en vertrek naar het treinstation Gubeng waar de we de executive trein naar Yogyakarta pakken. Klinkt luxe en duur, is het niet: 6 uur treinreis voor 17,50- euro.

Om 8.15 vertrekken we met twee Bluebird taxi’s naar het station ( a 1,5 euro). Na de elektronische ticketdesk waar we zelf de kaartjes printen,  moeten we even overbruggen in de hal van het station. De drukte maar vooral de indringende blikken van de Indonesiërs worden Mart en Nikki wat teveel.  “Ze kijken zo boos mama…”  Nadat ik heb uitgelegd dat deze mensen gewoon zo kijken kunnen we gelukkig een half uur van te voren na een check -n na vertoon van paspoort wachten in de buiten ‘ lounge’ van het treinstation. We krijgen entertainment door een Indo-rock band, beetje vals, maar wel grappig.

Executive trein blijkt maar betrekkelijk. We hebben wel veel beenruimte en airco, dat is het belangrijkst. Maar volgens Nikki hadden ze wel even wat beter kunnen schoonmaken. Voor Indonesische begrippen is t luxe denk ik met zelfs een TV scherm waarop onderwater filmpjes worden vertoond.

Als stommelend reizen we nu richting Yogjakarta. Daar zijn de plannen om woensdagochtend  de zonsopgang op de Borobudur te zien. De grootste Boedistische tempel ter wereld in alle vroegte te zien ontwaken heeft iets mystieks hebben Marcel en ik al ervaren, we hopen dat we dit kunnen delen met z’n allen. In de trein komen nu stewardessen langs die voor 2 euro 2 koffie en thee aanbieden. We genieten van de treinreis en slapen wat. Het landschap is overwegend vlak met af en toe een vulkaan of berg op de achtergrond, maar verveelt niet, er is zoveel nieuws te zien!  Als het goed is komen we rond 14.31 aan.  

Tot snel,en groetjes van ons allemaal, Anne-Christel

NB: We plaatsen nog wat nieuwe foto’s en fimpjes